Yatağında izleri kalmıştı yine yalnızlığının, Bedeni pamuktan yastıklarla bile mücadele edemeyecek kadar acizdi. Göz yaşlarıydı son günlerde konuştuğu tek dil. Binlerce anlam çıkardığı her şey anlamsızdı.. Ne sağa sola uçuşan kelebekti onun aklını alan ne de tomurcuğundan sıyrılan çiçek, Hiçbir renk ona gökkuşağını hatırlatmıyordu artık; Çünkü hayat siyah beyaz televizyonların gözünden bakıyordu ona.. İki elini…